Ik kom uit bij “Senator Wash Reservoir”. Het is een prachtig helder meer met veel vogels en, aan het wateroppervlak te zien; heel veel vis. Helaas is het betaald parkeren. Ik zal hier dus niet blijven maar maak wel een mooie wandeling en neem een verfrissende duik in het (ijskoude) water.

Ik ga verder zoeken naar Mittry Lake, aangezien ik daar wel gratis mag staan.

Gevonden! Het water is hier troebel en de langs de kanten staan dikke rietkragen. Er zijn overal kleine privé plekjes om te parkeren. Helaas zijn ze allemaal bezet. Ik parkeer op een wat ruimere plek waar al 2  andere RV’s staan. Ze vinden het prima dat ik erbij kom staan.

1 van m’n buurtjes blijkt (alweer) een alleenstaande man; Gilbert (Amerikaan). Hij blijkt gelukkig wat minder opdringerig als Roger. Na een paar dagen ga ik voor een ritje naar Yuma. M’n watertank is bijna leeg en er is “Martigras” in de stad. Gilbert wil wel mee. Hij heeft 2 mountainbikes. We laden de fietsen in Boris en gaan samen naar de stad. De “Martigras” valt tegen. Ik verwacht een muzikale optocht met allemaal verklede mensen. Het blijkt niet veel meer dan een soort braderie. Toch wel gezellig. We drinken een biertje in de kroeg en fietsen een rondje door de stad.

Zo, da’s fijn, de watertank is weer vol, dan kan ik er weer even tegen.

Terug bij Mittry Lake, blijkt Gilbert ook 2 Kajaks (en een mini zeilbootje) bij zich te hebben. Hij nodigt me uit om een stukje te gaan Kajakken. Super!

Wow, moet je die Coyotes horen “roepen”

Heerlijk, zo op het water, met een lekker briesje, in de woestijnhitte. Later die dag heb ik echter wat last van m’n rug. Ik besteed er niet teveel aandacht aan. Verderop is een privé plekje vrij gekomen. Ik besluit Boris te verplaatsen. Gilbert, en zijn ondertussen gearriveerde broer, vinden het jammer dat ik ga verkassen. Op m’n nieuwe plekje krijg ik steeds meer last van m’n rug. Verder geniet ik van de rust, het water, de vogels, met zonsondergang m’n eigen vleermuisje en het huilen van de Coyotes.

Maar m’n rug heeft het nu zwaar. Ik heb weer een stevige wolwassen rugpijn. Het kost me 10 minuten om uit m’n stoel te komen met begeleidende pijnscheuten die me helemaal leeg trekken. Snachts slaat het noodlot helemaal toe. Ik word hopeloos ongesteld, probeer met al m’n kracht uit bed te komen en dan slaat m’n knie op slot..... au au au #########!

In de dagen die volgen lig ik veel in bed met een kruik en pijnstillers. Af en toe een stukje wandelen. Heel langzaam lijk ik weer wat op te knappen. Ik ben nog niet helemaal hersteld, maar het ergste lijkt achter de rug. Het is vrijdag en ik wil graag de stad in om te kijken of er al wat parketjes uit Nederland zijn gearriveerd, m’n email ophalen en boodschappen doen. Het lukt me zonder al te veel pijn naar Yuma te rijden. (In en uit stappen blijft wel een uitdaging)

Wow, joepie, alles is binnen!!!! Een verse lading klompjes, de controler voor de kachel, een nieuw luchtfilter en m’n banden. Dat valt me reuze mee. Ik rij door naar de bibliotheek om het artikel “All American Canal” te uploaden. Waneer ik klaar ben met uploaden, en uit m’n stoel probeer te komen, ziet een man aan de overkant van de tafel, me martelen om weer rechtop te komen.

“Als ik je zou kennen zou ik je een massage geven”, zegt ie.

“dat mag best”, zeg ik. En 10 minuten later lig ik in een auto van een wildvreemde en onderga een uitgebreide massage. Het voelt goed en veilig. We maken nog een kort praatje. Hij wil wel meer massages geven en ik leg uit waar Mittry lake is. Dan scheidden onze wegen. Ik rij door naar de bandenboer “Redburn” en daar wordt Boris verwend met 3 nieuwe bandjes. Heerlijk, da’s weer in orde!

Terug op m’n plekje aan het meer heeft Stephen, Steve; de massage man, me kunnen vinden. Hij parkeert z’n bussie achter Boris. Hij staat te popelen om meer massages te geven. Ik word nu toch iets terughoudender. Ik ben geen sinds van plan om sex met hem te hebben, en wil aldus de kat niet op het spek binden. Toch voel ik zijn goede intenties en maak ik me geen zorgen. Dus ik accepteer nog een massage. Het gaat nu echt met stappen vooruit met de rug. Hé hé.

Steve geniet van de prachtige plek aan het meer en maakt in de daarop volgende dagen een houtsnijwerk voor me. “Boris de bever”

Thanks Steve, that’s absolutly wonderful!

Elke dag komen de broertjes langs met hun Kajaks voor een praatje. Op Valentijnsdag krijg ik van Gilbert een “woestijn roos”; dat zijn roze kristallen die in de woestijn groeien. Wow, prachtig.

Ook andere buurtjes uit de omgeving komen regelmatig langs voor een praatje.

Ik ben ondertussen, meer dan, klaar om te vertrekken. Ik ben nu al zo lang hier (omgeving Yuma) en wil heel graag weer de weg op. Er is geen reden om hier nog langer te blijven. Het plan is om samen met Steve een stukje op te rijden naar een volgende bestemming. Nog 1X de stad (Yuma) in om een wasje te draaien en wat boodschapjes doen, en dan op zoek naar nieuwe einders.

Ik haal vast m’n beddengoed af,..... maar dan slaat opnieuw het noodlot toe. Waneer ik 1 van de verre hoeken van m’n matras optil trek ik “iets” in mijn rug kapot.

Ik lig helemaal in de prak en verga van de pijn. Vergeet het maar, ik ga helemaal nergens meer heen.

Het is een nieuw soort pijn welke ik nog nooit eerder heb gevoelt. De pijn is constant en zit ergens in m’n flank.  Het voelt alsof m’n bil/heup vast zit in een bankschroef. Liggen, opstaan, lopen, alles doet zeer. Ik kan niets meer hebben. Waar eerder een warme kruik nog een beetje verlichting kon brengen, maakt het nu alleen maar erger. Zelfs de lakens op m’n huid doen zeer. Naar de wc gaan is een lijdensweg. Steve gaat alleen de stad in om wat boodschappen te doen. Wanneer hij terug komt heeft hij rozen, chocolaatjes en allerlei andere cadeautjes voor me mee genomen. Heel erg lief maar ik weet niet of ik er echt blij mee ben. Snachts slaat het noodlot ook op m’n maag en de daarop volgende dagen hou ik niets binnen. Au au au, wat doet alles zeer en wat voel ik me klote. De pijn blijft maar aanhouden. Steve wil me graag helpen, wil de hele tijd eten voor me maken, massages geven of andere attente dingen doen, maar ik ben helemaal stuk en kan en wil niets.

Wanneer na een dag of 4 nog steeds geen verbetering is opgetreden besluiten we naar het ziekenhuis te gaan. Want wat is er toch in vredesnaam aan de hand,... gescheurde spier, hernia, nierstenen???

Mitzi, hond van Steve

In het ziekenhuis word ik goed opgevangen. Ik krijg een bedje (want zitten of staan is niet te doen) Er word bloed afgenomen, ik mag ik een potje plassen (au au au) en er word een X-ray gemaakt. Dan krijg ik een of ander “shotje” en eindelijk zakt de pijn wat weg. Aan het eind van de dag is de diagnose toch “gewoon” een zere rug. Er worden wat pijnstillers voor geschreven en dan strompel ik het ziekenhuis weer uit. Steve rijd nog even langs een “Starbucks” voor wat Wifi. Kijk mij nou. Ik zit rechtop!!!!

Terug bij Mittry Lake raakt het “shotje” weer wat uitgewerkt. Terug naar bed en pilletjes happen. M’n maag is iets tot rust gekomen maar ik ben behoorlijk uitgedroogd. Heel langzaam lijk ik in de daarop volgende dagen weer wat op te krabbelen. De pijn is met de pilletjes beheersbaar geworden en ik hou wat bouillon binnen. Steve is m’n reddende engel en zorgt goed voor me.

Vandaag heb ik voor het eerst weer een normaal ontbijt gegeten en lijkt de pijn zo goed als vertrokken.

Morgen gaan we opnieuw, heel voorzichtig, proberen deze plek te verlaten.